EEN VOORSTELLING OVER HET MAKEN VAN EEN VOORSTELLING, OVER 800 JAAR BOSKOOP. EEN PLAATS ZONDER INDRUKWEKKENDE HISTORISCHE GEBEURTENISSEN. HET BLIJKT EEN GOUDEN GREEP, WANT HET LEVERT EEN GRANDIOZE MUSICAL OP.
Misschien dat er jongeren zullen denken dat ‘de schone van Boskoop’ een aflevering is van ‘Het Mooiste Meisje van de Klas’, ouderen zullen meteen denken aan een appel. Die kennen we nu als de goudrenet, en, zoals Geertje in de voorstelling zo treffend zegt, die is inmiddels net goed genoeg voor appelmoes. De appel wordt al jaren nauwelijks meer geteeld in Boskoop, dat zich vooral specialiseert in sierteelt.
Het dorp bestaat 800 jaar, al is het inmiddels onderdeel van Alphen aan de Rijn, en onder de festiviteiten mag natuurlijk een theatervoorstelling niet ontbreken. Mogelijk door corona, maar ze zijn niet de enige gemeente. In Gouda en Zwammerdam zijn in deze periode ook speciale voorstellingen, maar deze in Boskoop kent een cast vol professionals. Nu is er wel een probleem. Waar Zoetermeer bijvoorbeeld jaarlijks iets kan doen met oprukkende geuzen naar Leiden, is er in Boskoop eigenlijk nooit iets echt historisch gebeurd. Het ontstaan in 1222, door nonnen, waarbij de belofte werd gedaan er geen turf te steken, en het dus niet zoals Vinkeveen of Reeuwijk tot een plassengebied is verworden. Een verwoestende brand in 1753, die eigenlijk niet heel verwoestend was. Of het bezoek van koningin Wilhelmina in 1935, waar prins Hendrik geen zin in had; hij kwam niet mee.
De oplossing voor dit gebrek aan historisch thema is even simpel als doeltreffend. Juist die zoektocht naar het thema wordt het thema, en dus is de ‘Schone van Boskoop’ vooral een stuk over het maken van ‘De Schone van Boskoop’. Twee wat ouderen: Leon, nogal dominant en grootsprakig, en Geertje, realistisch maar ook wat zuur, maar wel met de nodige humor. En twee jongeren: Isabel, schooljuf die (door Leon) in de rol van regisseur wordt geduwd omdat ze groep 8 musicals heeft geregisseerd, en Tim, een vertederende, wat naïeve jongen. Leon heeft de lokale journalist opgetrommeld voor groot nieuws, om vervolgens niet meer te leveren dan een groepsfoto bij het decorstuk, een enorme appel, en een blabla verhaal over Boskoopse appels en the Big Apple. Hij raakt zo betrokken in het maakproces. Maar als niemand met een idee komt dat de goedkeuring van de anderen kan wegdragen, lijkt er maar één oplossing: de Bekende Nederlander. Het is dit verhaal dat vol zit met humor, en de nodige lokale verwijzingen. Het mooiste is echter de persoonlijke verhaallijn van Isabel, die door het stuk heen speelt. Beginnend met twee kinderen die de appeloogst binnenhalen, met een vrij dominant jongetje. Door het stuk heen verschijnt dit knulletje, haar oudere broer, een aantal keer, zwijgend als geest van het verleden. Dat verleden, een stugge, traditionele vader, onuitgesproken gevoelens en erkenning: het zorgt voor een hoop pijn.
Tess Merlot is met de musicalbril op het minst bekende gezicht op het podium. Ze blijkt een weergaloos zangeres (haar vak) maar speelt Isabel ook nog eens bijzonder fraai. Dit willen we haar graag vaker zien doen. Met Erik Brey en Frédérique Sluyterman Van Loo (Leon en Geertje) staat een hoop theaterervaring op het podium. Comedy is Brey niet vreemd, als onderdeel en tekstschrijver van Purper, en hij voelt zich dan ook prima thuis in de rol van Leon. Frédérique Sluyterman Van Loo zet haar rol neer zoals ze dat altijd doet: helemaal geweldig. Jary Sluijter is als Tim ontwapenend en zeer overtuigend in de jeugdige onnozelheid van zijn karakter. Bijvoorbeeld het moment waarin hij de BN-er aanzien voor heel iemand anders, weergaloos. Hanno van der Loo zagen we eerder in semiprofessionele producties als Man op Duivelseiland en Lelies. Als hoofdredacteur zal hij ongetwijfeld de journalistieke ervaring hebben, die bijzonder nuttig zijn in deze rol. De wat subtielere dingen als het proberen te maken van een foto terwijl het onderwerp niet meewerkt zijn heel herkenbaar. Of een echte journalist zich zo zou inlaten met worstelende theatergezelschap is maar de vraag, maar hij speelt het zo goed, dat we wel in de situatie geloven. Tenslotte de bekende Nederlander, die zichzelf speelt. Ben Cramer. Hoe getrouw het beeld is, blijft vaag natuurlijk, maar na een opkomst in motorpak onder de klanken van The Phantom Of The Opera, mopperend op de hefbrug van het dorp, kan hij niet meer stuk. En over zijn deelname “Als het niets wordt, wie weet waar Boskoop ligt?” Wat hij met het stuk (in het stuk) is wel erg ongeloofwaardig, maar het spel als klankbord van Isabel is wel weer heel mooi. De twee kinderrollen worden in wisselende bezetting gespeeld.
Jan Tekstra, je kent ongetwijfeld liedjes die hij ooit schreef, tekende voor script, muziek en liedteksten. Dat het script geslaagd is, blijkt uit het bovenstaande en ook de liedjes liggen lekker in het gehoor. Er is inmiddels bijna geen decor waarvoor Joris van Veldhoven niet verantwoordelijk voor is, en daar hoort ook deze productie bij. Het oogt simpel maar is ook mooi. Anne Suse de Blok wordt gezien als een talent in regie, en deze productie maakt ze dat waar. Van grotesk tot breekbaar, in een heldere enscenering, speelt ze mooi met de gevoelens van het publiek.
Met zo veel bekende namen mag je zeggen dat deze voorstelling serieus is aangepakt. Er is zelfs een fraai programmaboek, waarin ook de volledige tekst van het lied “Boskoop - Veel mooier wordt het niet” staat. Het refrein mag worden meegezongen, en dit kun je ook terugvinden op de flyer van het programma. Dus zorg dat je een van de twee bemachtigd.
De Schone van Boskoop is een stuk, dat niet alleen leuk is voor de lokale bevolking, al zullen zij de grappen die heel specifiek voor Boskoop zijn beter begrijpen. Dolkomisch, en zeker ook ontroerend, kijkt de voorstelling lekker weg. We kennen allemaal wel een Leon of Geertje, velen van ons leven in plaatsen zonder relevante historie, en worstelen met het verleden, met ouders en verwachtingen zal velen niet vreemd zijn. Al zal het voor mij zeker meespelen dat de dramatische verhaallijn extra hard binnenkomt, omdat het grote overeenkomsten vertoont met wat er bij een vriendin van mijn broer is gebeurd, al was dat één dorp verder. Ruim vier sterren voor de willekeurige bezoeker; één extra voor Boskopers en iedereen die wel eens vloekend voor de hefbrug heeft gestaan.
door Jeroen; Musicalworld